Οι κριτές της Julia

Είναι ποτέ δυνατόν να ισχυριστεί κανείς ότι η Τζούλια δεν πήρε ακριβώς αυτό που ήθελε;

Δεν πήγε από 2λεπτη αναφορά-και αν- στις μεσημεριανές εκπομπές, σε γκεστ και talk of the town;

Εγώ μπορεί να μην θέλω τέτοια δημοσιότητα, αλλά υπάρχουν πολλοί που θέλουν δημοσιότητα no matter what. Και το βλέπουμε καθημερινά. Μαϊντανοί στυλίστες, σταρ κομμωτές, ψώνια μόδιστροι, φανατικοί θεοφοβούμενοι και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Μερικοί έχουν ταλέντο, μερικοί όχι.

Αν ο τραγουδιστής Φίρμα ξεκινούσε σήμερα, θα είχε άραγε την αναγνώριση που έχει; ‘Η θα κατέφευγε σε τεχνάσματα για να του αναγνωριστεί το ταλέντο πέρα από το ψώνιο;

Η Τζούλια έχει ταλέντο; ‘Εχει κάτι; Προφανώς είναι-ήταν- όμορφη. Και έχει τουπέ.

Και τώρα, έπεσε στα μάτια όλων εμάς, που ενοχλεί το τουπέ. Μας δικαιώνει η στάση της (οι όμορφες είναι χαζές δεν λέμε;), μας ενοχλεί (μα τόσα λεφτά για ένα πήδημα;), μας φέρνει αμηχανία γιατί δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς το έκανε, πώς δεν ντράπηκε, πώς….

Οι γυναίκες το έχουν κάνει προσωπικό ζήτημα. Εκεί είναι το μέλλον μιας τραγουδίστριας /παρουσιάστριας wannabe; Η είναι απλώς κάτι που γίνεται χωρίς τις κάμερες και η Τζούλια έφερε τα πράγματα σε μια καινούργια διάσταση;

Η Τζούλια δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε "θα κάνω τσόντα". Ζούσε σ’ αυτόν τον κόσμο προφανώς, έναν κόσμο όπου αυτό είναι φυσιολογικό, όπου το να γδύνεσαι για ένα Χ περιοδικό ισοδυναμούσε να γδύνεσαι για έναν «κατάλογο» απ όπου ψώνιζαν λίγοι και εκλεκτοί. Ας μην κοροϊδευόμαστε. 'Ολοι ξέρουμε ότι γίνονταν τέτοια. Λεφτά δεν κάνεις από το μοντελινγκ στην Ελλάδα.

Να δούμε όμως ποια πραγματικότητα υπερισχύει;

Η δική μας ή η δική της;

Η Τζούλια ήθελε να είναι αναγνωρίσιμη. ‘Ηθελε να έχει χρήματα. Δεν ήθελε συγκεκριμένο είδος καριέρας, ήθελε να την θαυμάζουν, να την ποθούν. Από 19 ετών έκανε ημίγυμνα εξώφυλλα. Και τώρα κάνοντας μια κίνηση αλά Πάμελα/Πάρις, πήρε αυτό που ήθελε.

Την συζητούν, την αναγνωρίζουν, την κυνηγούν για μια συνέντευξη.

Και τι έκανε; Σκότωσε; Απλώς έκανε ό,τι έκανε πριβέ, μπροστά από μια κάμερα.

«Ναι, αλλά τι αναγνωρισιμότητα είναι αυτή που σε σχολιάζουν αρνητικά» θα αντικρούσει η άλλη όψη.

Εγώ θεωρώ ότι όσοι λυπούνται για ουσιαστικούς λόγους, δεν βρίσκουν και ότι είναι αναγκαίο να ασχοληθούν παραπάνω από 2 λεπτά, και αυτό ενδόμυχα, στο μυαλό τους. Δεν θα βγουν στα κανάλια, δεν θα αναλύσουν, δεν θα κρίνουν, γιατί πολύ απλά όταν κάτι είναι αυτονόητο για όλους, δεν χρειάζεται κραυγαλέες αντιδράσεις αγανάκτησης.

Όσοι έχουν ασχοληθεί με το θέμα το τελευταίο καιρό είναι ως επί το πλείστον άνθρωποι χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα οι όποιοι λίγο πιο άτυχοι να ήταν, πιθανόν να ήταν ένα σκαλί πιο κάτω, στην ομάδα γνωστή ως και τηλεμαϊντανός.

Η πραγματικότητα τους ή αυτή που θέλουν να περάσουν είναι ότι σοκάρονται με την κίνηση αυτή της Τζούλιας. Ότι τα κοριτσάκια αύριο θα την έχουν πρότυπο.

Εγώ θεωρώ ότι αν ποτέ γίνει η Τζούλια πρότυπο δεν θα είναι επειδή της «αρέσει» η σαμπάνια αλλά γιατί η σαμπάνια της «έπαιξε» 100 φορές στα κανάλια, έγινε θέμα ανάλυσης και αναφοράς σε όλους τους κύκλους, και μέχρι και η μητέρα μου με ρώτησε αν έχω δει το περιβόητο ντιβιντι.

Για ένα κοριτσάκι που μεγαλώνει με πρότυπα μικρομέγαλων Λολιτών, που διαβάζει πώς να τον «ξετρελάνεις» στα περιοδικά και όπου μια μετρίου ταλέντου κοπέλα γίνεται σταρ εν νυχτί, το να ασχοληθούν μαζί σου και να ακουμπήσεις το απόλυτο σταριλίκι made in Greece, (γιατί το αμερικάνικο πρότυπο είναι άπιαστο όνειρο-εκει θέλει αξιοκρατία) με μόνο τίμημα να κατεβάσεις το βρακί σου, σε μια κοινωνία που μέχρι πρόσφατα βάσιζε την οικογένεια στο απόλυτο ξεβράκωμα της γυναίκας στον άντρα αρχηγό, ε, συγχωρέστε με αλλά τελικά ποιος είναι ο βλάκας της υπόθεσης; Εμείς οι ηθικές/ηθικοί που βλέπουμε την έλλειψη αξιοπρέπειας του ατόμου, αλλά στην τελική δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να κρίνουμε την ζωή του άλλου, ή η κοπελίτσα που έχει έναν στόχο και τον κατάφερε, με την δική μας συνεργία;

Ζει το όνειρό της. Το ότι δεν είναι δικό μου όνειρο ή εγώ δεν θα το έβλεπα ως όνειρο αλλά ως εφιάλτη, είναι άλλο θέμα. Δικό μου. Εμένα αφορα. Προβλημά μου, πώς το λένε;
Το ότι εγώ δεν θα μπορούσα να πάρω πίπα δημοσίως είναι θέμα αντίληψης, γούστου, αισθητικής, ίσως και ταλέντου να μπλοκάρεις την φυσική ντροπή που όλες είχαμε κάποτε.

Όλες κάποτε υπήρξαμε αγνές. Υπάρχει μια διαδρομή που σε ετοιμάζει για κάθε επόμενο βήμα, κάθε προχωρημένη πράξη. Η Τζούλια προφανώς ήταν έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα και εισέπραξε αυτό που ήθελε.

Ακούω διάφορα πιτσιρίκια να χλευάζουν, να βρίζουν, να κοροϊδεύουν και εκνευρίζομαι.

«Μ*νι που δεν σου ανήκει και δεν γαμάς, δεν το ακουμπάς». Ούτε με πράξεις , ούτε με λόγια. Αυτό ξέρω εγώ.

Η Τζούλια έκανε κακά της στο πεζοδρόμιο, πρέπει να πάμε να χώσουμε τα χέρια μας μέσα να αναλύσουμε τι έφαγε;

Ξέρουμε τι έφαγε. Το είδαμε. (Και μερικοί ζηλέψαμε κιολας.)

Η Τζούλια προσωπικά, δεν μου αρέσει. Θεωρώ απαράδεκτο δε, με μητέρα Βρετανίδα τα αγγλικά της να είναι τόσο μέτρια. Το ένα της μάτι είναι περίεργο , η φωνή της όταν μιλάει δυσάρεστη και βάφεται πολύ άσχημα.

Δεν μου αρέσει το στυλ της. Αλλά όπως είπα και πριν, περί ορέξεως κολοκυθόπιτα.

Μ’ αρέσει δεν μ’ αρέσει, η κοπέλα χέστηκε για το τι πιστεύω και αυτό οφείλω εγώ, για να λέγομαι άνθρωπος με νοημοσύνη, να το καταλάβω, να το αποδεχτώ και να πάω να κάνω τα δικά μου κακάκια στην τουαλέτα.

‘Ετσι και αλλιώς και που θα τα κάνω… χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι.

από την Lili