Tuesday, July 27, 2010

Δημόσιοσχετίστρια


Εχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου,τραγουδίστρια, συντάκτρια για να πω τις πιο γκλαμουράτες. Εγραψα δυο βιβλία αλλα δεν με θεωρώ συγγραφέα, απλώς έτυχε.Εχω καθαρίσει και τουαλέτες, υπήρξα σερβιτόρα αλλα δεν μου καθόταν καλά (δεν είμαι χαμηλών τόνων), μπαργούμαν, μεταφράστρια, μεταγλωττίστρια, εκφωνήτρια, παρουσιάστρια τηλεόρασης, μουσική παράγωγός υποτιτλίστρια, δασκάλα, τατού αρτιστ και χεσε με...

Εσύ που διαβάζεις λες τωρα, "τι ψώνιο, γιατί τα αραδιάζει όλα ετσι;"
Γιατί όλα αυτά τα έκανα χωρίς training. Βρέθηκα κάπου που υπήρχε ανάγκη, με εμπιστευτήκαν και στα τυφλά, ξεκίνησα να "παράγω".
Και κάθε φορά τα πήγαινα καλά. Και κάθε φορά κάτι χαλούσε σε προσωπικό επίπεδο.
Ετσι, ανειδίκευτη αλλα ικάνη, πάω από δουλειά σε δουλειά, και το χω πάρει απόφαση οτι αυτή ειναι η μοίρα μου.

Η μοίρα λοιπόν με έφερε στα σκαλοπάτια της ΔΡΩ.
Η Δρω ειναι μια μ.κ.ο που θέλει να δημιουργεί προσβασιμότητα σε πολιτιστικά γεγονότα σε ανθρώπους με αναπηρίες, εκθέσεις, να βοηθάει γενικώς και ειδικώς.
Και ήθελαν να φέρουν έναν τραγουδιστή.


Οταν μπήκα για πρώτη φορά στο γραφείο αφού δεχτηκα να το αναλάβω, είχα στο μυαλό μου λίγα πράγματα. Το σενάριο από το σποτάκι, την συνέντευξη που ήθελα να του πάρω, το κόνσεπτ της αφίσας, το δελτίο τύπου και καμιά δεκαριά τηλέφωνα από τις ημέρες μου ως συντάκτρια.
Και φίλους. Παλιους αλλά και καινούργιους που έκανα αυτό το διάστημα.
Δεν είχα ιδέα από ΑμεΑ, άδειες, εφορίες και εισιτήρια, λογότυπα και χορηγούς, όμως μάθαινα γρήγορα και ανακάλυψα οτι μπορώ να κάνω PR και Μαρκετινγκ. Οτι αυτό που στο εξωτερικό αναλαμβάνει ολόκληρο τιμ (ετσι μου είπε ενας ειδικός στο PR), εγώ με ένα τηλέφωνο και ένα φαξ, προχωρούσα λίγο λίγο στο εσωτερικό των μίντια κι διαφήμιζα το προιόν αλλα και την μ.κ.ο.
Και ένιωθα ωραία.
Είναι ωραίο να πετυχάινεις, να πληρώνεσαι και να στο αναγνωρίζουν.
Είναι ωραίο να σ αρεσει αυτό που κάνεις και να είναι για το γενικό καλό.Ναι, δεν ταίζω ορφανά στην Καλκούτα, αλλα όσο να ναι, δεν πουλάω και ναρκωτικά. Βοηθάω να δημιουργηθεί ενα νέο ταργκετ γκρουπ, να ακουστούν οι άνθρωποι με αναπηρίες και να δείξουν τα ταλέντα τους.

Η συναυλία του Signmark ήταν ένα τολμηρό βήμα, δεδομένου του όγκου της
απαιτούμενης εργασίας για την διεκπεραίωση και την διοργάνωση ενός τέτοιου
θεάματος, όμως ήταν πιστεύω σημαντικό να δοθεί η ευκαιρία σε ανθρώπους
με δυσκολίες, η προβολή μια θετικής εικόνας και μια βιωματική εμπειρία που
θα τους ενέπνεε να ανακαλύψουν οι ίδιοι τα όριά τους. Πιστεύαμε μαζί με την ΔΡΩ ότι η
συγκεκριμένη συναυλία ήταν ιδανική για προβολή και έκθεση έργων ή ταλέντων
διαφόρων ανθρώπων με αναπηρίες, καθώς και το να ανέβουν στην σκηνή νέα
παιδιά είτε χορεύοντας, είτε τραγουδώντας με νοηματική, μαζί με νέους
τραγουδιστές. Χωρίς διακρίσεις, μόνο θέαμα, άκουσμα και ευχαρίστηση των
αισθήσεων. 'Ένα μεγάλο "μιξ" πάρτυ όπου κυριαρχεί το ταλέντο αυτών που
μπορούν και αυτών που τους είπαν άτι...δεν μπορούν.

'Ηθελα κάποια τηλεοπτική κάλυψη ώστε να το δουν κάποιοι άνθρωποι στην
Επαρχία και στα νησιά, κάποιοι γονείς που θα τους δινόταν η ευκαιρία μέσα
από τον Signmark να δείξουν με μία εικόνα, όσα θα έλεγαν με χίλιες λέξεις:
αυτό που κάθε γονιός θέλει να πει στο παιδί του όταν νιώθει πληγωμένο λόγω
του ότι διαφέρει.
"Εχεις μέσα σου κάτι που κανείς άλλος δεν έχει, βρες το. Είσαι
ξεχωριστός."

Λίγα λόγια για τον επίτιμο καλεσμένο.

Ο Signmark είναι Φιλανδός, και έγινε διάσημος σε Αμερική Ευρώπη και Ασία.
Γράφει μαζί με τον Brandon Bauer (τον τραγουδιστή συνεργάτη του) τα
τραγούδια του στην νοηματική αλλά και στα αγγλικά. Ο ένας δεν είναι
διερμηνέας του άλλου, η κίνησή τους και η σκηνική τους παρουσία θυμίζουν
την αρμονία που έχουν άνθρωποι σε απόλυτο συγχρονισμό. Οπως τα δυο
ημισφαίρια ενός εγκεφάλου, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ενός ξεχωριστού
όντος. Η μουσική είναι μοντέρνα, ευχάριστη και η φωνή του Μπράντον βαθιά,
μπάσα και πλούσια σε χροιά και χρώμα.
Το γκρουπ απαρτίζεται και από έναν VJ αλλά δυστυχώς δεν ξέρω να σας πω τι
ακριβώς θα δείξει και πώς θα λειτουργήσει μέσα στο θέαμα.

Στο πρώτο μέρος τώρα, προσπαθώ να συγκεντρώσω χορευτές, τραγουδιστές
από τις διάφορες κοινότητες ώστε να δείξουν το ταλέντο τους μέσα σε μια
χορογραφία, ή να νοηματίσουν με ειδικό τρόπο κάποιο τραγούδι που θα
ερμηνεύει ένας τραγουδιστής ή τραγουδίστρια. Εχω αναλάβει την σκηνοθεσία και την μουσική επιλογή μιας και ο Angelo κι εγώ θα στηρίξουμε τους καλλιτέχνες με την φωνή μας.
Επίσης έχουμε κάνει έκκληση να
μας αποσταλούν έργα τέχνης για το foyer.
'Ηδη έχουμε δυο γλυπτά του τυφλού γλύπτη κου Ρουκουτάκη και επιλέγουμε φωτογράφους και ζωγραφους.

Κατάφερα να εξασφαλίσω μια συνεντευξη με τον υπέυθυνο της Μ.κ.ο στο People, καθώς και μια συνεντευξη του Signmark πουτου πήρα.
Εξασφάλισα από το ΕΣΡ την προβολή του σπότ που επιμελήθηκα και έγραψα, και παρακάλεσα να παιχτεί σε ευνοικές ώρες.
Δρομολόγησα μια συνεντευξη στον Flash για τέλη Αυγούστου και φυσικά τρέχουμε όλοι για τα εισιτήρια, τις προσκλήσεις, τις ενοικιάσεις χημικών τουαλετών ΑμεΑ.
Κούνησα το μαντήλι στο MAD και στο Mtv οι οποίοι ενδιαφέρθηκαν και τελικά επέλεξα το πρώτο.
Σκέφτηκα να χαρίσει η σχολη νοηματικής ΚΙΒΩΤΟΣ μια χρονια δωρεάν εκπαίδευσης σε έναν τυχερό και εξασφάλισατην προβολή μιας δωδεκάλεπτης φεστιβαλικής ταινίας (Born without a beat) με θέμα κωφά παιδιά από την Ολλανδία που έγιναν χορευτές rave.

Γενικά, έχω πάρει φόρα.




Πάρτε και σείς και συμμετάσχετε με την προώθηση του δελτίου τύπου που ακολουθεί και την αφίσα σε όλους που μπορεί να ενδιαφερθούν.


Προπωλήσεις στα Μετρόπολις Πανεπιστημίου, πειραιά, Κηφισιάς και Χαλανδρίου καθώς και στο i-ticket, και στον πολυχώρο ΚΙΒΩΤΟ στους Αμπελόκηπους.

Monday, July 26, 2010

Editorial

ΤΑ e-books έχουν μπει εδώ και καιρό στη ζωή μας και η ανάγνωση για αρκετούς μοιάζει να γίνεται πλέον πιο tech. Το http://elektronikosanagnostis.blogspot.com είναι ένα ολοκαίνουργιο blog, που στόχο έχει να ενημερώνει σε καθημερινή βάση τους ηλεκτρονικούς αναγνώστες (e-readers) για όλα όσα έχουν σχέση με τα ηλεκτρονικά βιβλία (e-books). Το περιεχόμενο του blog είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στα ελληνικά ενδιαφέροντα, έχει παρουσιάσεις συσκευών που διατίθενται στην ελληνική αγορά, αλλά και ελληνικά e-books , e-βιβλιοπωλεία και διάφορα άλλα σχετικά. Φυσικά υπάρχουν και πληροφορίες για τα αντίστοιχα ξένα, και όσο περνάει ο καιρός το περιεχόμενο του blog θα πληθαίνει κι άλλο.

Σ.Σ Πως να μην προωθήσεις κάτι οταν σου το ζητούν ευγενικά;

Thursday, July 22, 2010

Σάλος, λέει, για τα κατοικίδια...


που ψοφάνε στις αποσκευές των ΚΤΕΛ.

Πριν ένα χρόνο το είχα γράψει-και αυτό δεν το λέω για να πω "χα το είχα γράψει" αλλα για να δώσω εμφαση στο γεγονός οτι εδώ και ένα χρόνο δεν έγινε τίποτα, όπως δεν έγινε τίποτα και τα τόσα χρόνια πριν το ανακαλύψε εγω ή καποιος άλλος ταξιδιώτης.

Πριν ένα χρόνο λοιπόν ήθελα να ταξιδέψω στην Πελοπόνησσο και ζήτησα να βγάλω εισιτήριο για το μικρό σκυλάκι μου, μόλις 700 γρ.
Μου είπαν οτι αν οδηγός το αποφάσιζε, θα το έβαζε στις αποσκευές.
....
Δηλαδή εγώ να αγοράσω εισιτήριο, να μπώ στο ΚΤΕΛ, και αν στην Κόρινθο παραπονιόταν καποια γιαγιά που μπερδεύει τα σκυλιά με τις κότες που έφερνε ο Χατζηχρήστος επι της εποχής της στις ταινίες του Θυμιου, εγώ θα έπρεπε ή να σκοτωθώ με τον οδηγό, ή να κατέβω.
Τελικά, προσπάθησα να βρω τραίνο. Και όλοι φαντάζεστε τι ταλαιπωρία τράβηξα με τις διακοπές και καταργήσεις των δρομολογίων.
Ειδικά τον Αυγουστο, που μας δήλωσαν οτι θα συνεχίσουμε με ΚΤΕΛ από Πάτρα, ματαίωσα τις υπόλοιπες διακοπές μου.


Στο τραίνο δε, με ενημέρωσαν οτι δεν μπορούσα να πάρω το Εξπρες. Μάλιστα.
Το σκυλί μου μπορεί να δώσει "μικρόβια" σε όσους πληρώνουν πιο λίγο, ή στο εξπρές αυξάνεται ο κίνδυνος να γίνει εστία μόλυνσης;
Περα της πλάκας, υπάλληλος των τραίνων μου είπε εμπιστευτικά οτι είχαν πετάξει έξω τουρίστες με τα σκυλιά τους. Οτι αυτό γινόταν συνέχεια.

Εγώ αυτή τη στιγμή εχω 3 σκυλιά. Και Γείτονες. Και οι γονείς απαγορεύουν στα παιδιά τους να έρθουν να παιξουν με την κόρη μου, λόγω των σκυλιών.
Μου πήρε αρκετές μέρες να το καταλάβω, καθώς και πολλά κλάματα της μικρής που δεν καταλάβαινε γιατί μετα από την πρωτη επίσκεψη που πήγαμε, μετά μας απέφευγαν. Περνούσαν απ έξω και μόλις η μικρή έλεγε να έρθει μετά να παίξουν, η γιαγιά έβρισκε μια δικαιολογία. Στην αρχή νόμιζα οτι εγώ εκανα κατι. Μετά πήγε το μυαλό μου στο πονηρό (λόγω ενος άλλου γείτονα που όποτε με χαιρεταει μου πιέζει με νόημα το χέρι, ο σιχαμένος). Και τελικά κατάλαβα. Τα σκυλιά. Τα μικρόβια.

Στον εγκέφαλο των ανεγκέφαλων.


Προς ΚΤΕΛ
Μην κάνετε συμβάσεις με ηλίθιους πρωκτικούς οδηγούς.
(και μιας και μιλάμε για ηλίθιους πρωκτικούς οδηγούς, μήπως να ελέγχανε λίγο και τα σχολεία σε ποιους νευρικούς μαλάκες εμπιστέυονται τα παιδιά μας;)

Wednesday, July 21, 2010

Μπλογκ, δημοσιογραφία και του κουτρουλή ο γάμος

Καποτε, πριν λίγα χρόνια, τοτε που η μπλογκόσφαιρα έμοιαζε επικίνδυνα με φορουμ όπου συναντιονταν οι ίδιοι και οι ίδιοι, όπου το κουτσομπολιο έδινε και έπαιρνε και οι 40 something ανακάλυψαν ένα "βήμα" για να βγάλουν τα απωθημένα τους, είτε αυτό αφορουσε τις πολιτικές τους πεποιθήσεις, είτε την κακία που τους έδερνε, είτε για να νιώσουν σημαντικοί, ουατεβερ, είχε βγει ενας νεαρός και είχε δηλώσει οτι η αστυνομία είχε μπει σπίτι του και του είχε πάρει τον σκληρό δίσκο.

Σοκ.
Και μετά αγανάκτηση.
Τα μπλογκ πήραν φωτιά.
και μετά έγινε της πόπης.
Μπλογκερς έστειλαν σε ξενόγλωσσα μέσα την είδηση.
Χωρίς να τσεκάρουν αν ο τύπος έλεγε αλήθεια για το ποιος ήταν, για τον λόγο που μπήκαν σπίτι του, και τι υλικό υπήρχε στον σκληρό. Ούτε καν αν υπηρξε τέτοιο συμβαν.

Θυμαμαι τότε προσπάθησα να βρω καποιο αστυνομικό δελτίο, κάτι, που να επιβεβαιώνει το αληθές της δήλωσης.
Με τρόμαζε η διασταση που έπαιρνε κατι που γράφτηκε, χωρίς επιβεβαίωση.
Με τρόμαζε που μετά η δήλωση έγινε "είδηση" στα ξένα μπλογκ.

Δεν θα εξετάσω εδω αν ο ανθρωπος αυτός έλεγε αλήθεια και ας με συγχωρεσει, δεν θυμάμαι ούτε το όνομά του. Θυμαμαι όμως να σκέφτομαι οτι ο καταπιεσμένος άνθρωπος στο όνομα της ελευθερίας, κάνει πολλές μαλακίες τελικά.

Μπαίνεις στο ίντερνετ και επειδή δεν φαίνεται η φάτσα σου, νομίζεις οτι είσαι "ελευθερος". Καταλαβαίνω οτι πολλοι δημοσιογράφοι έχουν βαρεθεί να γράφουν ό,τι τους ζητάται από την εφημερίδα ή το κανάλι τους. Συμφέροντα που δεν λέγονται, κοινά μυστικά στους ανθρώπους μες τον κύκλο, νέα που δεν βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Και δεν εννοω αν η ταδε τραγουδιστρια βάζει μπουκαλάκι στον ποπό της, αυτό δεν αφορά κανένα, ίσως μόνο καποιους που πληρώνονται για να μην τα βγάλουν στην φόρα.


Εννοώ τα σημαντικά γεγονότα που μας αφορούν. Οπως πχ το ποιες γαλακτοβιομηχανίες έχουν μεταλλαγμένα προιοντα. Ποια κρέατα είναι από κλώνους. Ποια καλλυντικά εχουν αποδειχθεί καρκινογόνα. Και τόσα μα τόσα άλλα.

Οπότε ναι, καταλαβαίνω την ανάγκη του ιδεαλιστή δημοσιογράφου να βρει μια διέξοδο να πει αυτά που δεν λέγονται. Και καταλαβαίνω την ανάγκη του να κρύψει τα στοιχεία του, ειδικά αν πει αυτά που δεν λέγονται.
Ομως, ουδείς αλάθητος.
Πρέπει να βάζεις πηγές.

Πρέπει να κάνεις ρεπορτάζ. Δηλαδή να καταγράφεις γεγονότα και να υπηρετείς και τις δυο πλευρές. Να μην βάζεις την προσωπική σου γνώμη μέσα. Δημοσιογράφος σημαίνει παραθέτω γεγονότα όπως τα άκουσα, είδα.
Δεν σημαινει παραθετω την αποψή μου για κάτι που είδα, άκουσα.

Αν οι μπλογκερς-δημοσιογραφοι δεν βάλουν άλλες βασεις στα γραπτά των μπλογκ τους, δεν είναι διαφορετική η τακτική με αυτή της εφημερίδας που παρακινεί, πειθει, κατευθύνει.

Οσο για τις αναρτήσεις αναγνωστων, λυπάμαι, αλλα εφοσον κάνεις μια επιλογή, ουσιαστικά αφήνεις τους άλλους να πουν αυτά που εσύ δεν θες ή δε είχες το θαρρος να πεις.
Δεν υπάρχει ελευθερία, μόνο διαβαθμίδες δεσμών είχε γράψει κάποτε η Αγκάθα Κρίστι.
Και συμφωνώ απόλυτα μαζί της.


Tο να βλέπω να βαφτίζεται ως "αλήθεια" η κάθε ανάρτηση που έχει επιλεχθεί να μπει σε μπλογκ, με απωθεί.
Πάντα καποιος αποφασίζει τι θα βγει παραέξω.
Οπως με απωθεί το να ωρύονται οι δημοσιογράφοι κατά καιρούς λες και ειναι διαφορετικοί κάστα, ιεροί. Λες και η δική τους ζωή εχει περισσότερη αξία.
Λυπάμαι, αγαπητοί μου, γραφετε όμορφα, και όχι πάντα αλήθειες, δεν ταίζετε τα ορφανά στην Καλκούτα. Η διαφορά με σας και τον απλό κόσμο, είναι οτι αν κάποιος σας πειράξει, μπορείτε να τον κάνετε ρόμπα.
Αν δεν καθόμασταν όμως να ακούμε τα κουτσομπολιά και τις "καταγγελίες" τι δύναμη θα είχατε;
Και εδώ που τα λέμε, και οι καταγγελίες έχουν δύναμη μόνο στα μικρά σκαλοπατάκια.
Παραπέρα, πέφτε τηλέφωνο στον πρόεδρο του καναλιου και η εκπομπή κόβεται στο τσακ μπαμ.
Γιαυτό και γέμισε το ίντερνετ μπλογκ. Για να μιλάς ελεύθερα.
Μπούρδες.
Η ελευθερία εχει ευθύνες. Η αλήθεια δεν ειναι μονοκόμματη.
Δεν είναι η δύναμη του να μπορείς να γράψεις που είναι το σημαντικό, αλλα το ΤΙ γραφεις. Πώς βοηθάς το σύνολο.
Το βοηθάς; Η του κάνεις κακό, τον αγχώνεις, τον καθοδηγείς, τον παραπληροφορείς για να βοηθήσεις τον εαυτό σου;

Και τι ποσοστό αλήθειας υπάρχει αλήθεια στα μπλόγκς όπου ο καθένας γράφει ό,τι του κατέβει, χωρίς να είναι αναγκασμένος να παραθέσει πηγές και στοιχεία;
Κάτι σαν το wiki δηλαδή.
Ισως είμαι πολύ μεγάλη, ίσως ειμαι ξεπερασμένη, αλλα ακόμα και γιαυτές μου τις πληροφορίες πρωτιμω την Brittanica, το Larousse...
και στο ίντερνετ διασταυρώνω πάντα με ξένες πηγες, σε 3 γλώσσες και σιγουρεύομαι οτι δεν ειναι απλώς μεταφράσεις ενός ανθρώπου.


Θέλω ειδησεογραφία, θέλω αλήθειες, θέλω πληροφόρηση.
Δεν θέλω κουτσομπολιο καμουφλαρισμένο σε είδηση.
Θέλω ΓΕΓΟΝΟΤΑ.Δεν θέλω απόψεις και γνώμες του κάθε πικραμένου.Ειδικά οταν ειναι γραμμένες σε συναισθηματική φόρτιση.
Είμαι πικραμένη από μόνη μου και έχω την δυνατότητα, δώξα τω Θεώ, να διαμορφώσω δική μου άποψη, αν μου δώσεις ΣΤΟΙΧΕΙΑ.


Και αυτή ειναι η απόψή μου.
(Μην την υιοθετήσεις)

Tuesday, July 20, 2010

Γυναίκα, στην Ελλάδα, το 2010.

Κάποτε είχα γράψει ένα άρθρο για μια κοπέλα που λυπήθηκε έναν συναδελφό της- τύφλα στο μεθύσι- μετά από έξοδο που είχαν κάνει όλοι από την δουλειά, και τον άφησε να κοιμηθεί σπίτι της, αφού την είχε συνοδεύσει ως εκεί. Η έκπληξή της ήταν μεγάλη όταν βγήκε από το μεθύσι της για να ανακαλύψει οτι ο τύπος είχε μπει μέσα της, και το κατάλαβε την ώρα που εκείνος τελείωνε. Πριν προλάβει να καταλάβει τι της γίνεται, αυτός ντύθηκε, την καληνύχτισε όπως θα έκανε κάθε τύπος που κάνει σεξ μιας βραδιάς και εκείνη έμεινε να νιώθει χρησιμοποιημένη και αποπροσανατολισμένη.
Είχα θεσει τοτε το ερώτημα, αν ειναι βιασμός.
Ο τύπος δεν κατάλαβε ποτέ -μάλλον- τι της άφησε, τι συναισθήματα.
Προφανώς είδε οτι τον άφησε να μπει σπιτι της, και οτι το οτι ήταν κοιμισμένη (μισολιπόθυμη καλύτερα να έλεγα) ενα σήμα πράσινου φωτός. Μην περιμένουμε και πολλά από ανθρωπους με Χ νοημοσύνη.
Το θέμα ειναι όμως πως ένιωσε η κοπέλα. Ουδέποτε δεν ειχε πει το ναι, ουδέποτε δεν αντέδρασε θετικά. 'Ηταν σαν νεκρή και ξύπνησε απότομα για να δει οτι ο φιλοξενούμενός της, την χρησιμοποιησε σαν τουαλέτα, κι ας μην ήταν part of the deal.

Μια άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι μιας κοπέλας που είπε στον σχετικά πρόσφατο συντροφό της, οτι δεν θέλει να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλακτικό.
Εκείνος αφού μουρμούρισε λίγο, κατέβηκε στο περίπτερο και αγόρασε προφυλακτικά.
Στο τέλος της πράξης όμως αποδείχτηκε οτι δεν το φορούσε και αυτός ισχυρίστηκε οτι "επεσε". Δεν θα αναλύσω γιατί βάζω διαλυτικά, ξέρω οτι τα προφυλακτικά βγαίνουν. Οπως ξέρω οτι οταν βγαίνουν δεν εκσφενδονίζονται μαγικά στα 3 μέτρα μέσα στα 3 δευτερόλεπτα πριν την εκσπερμάτωση, ούτε φοράνε τον αόρατο μανδύα. "Του πούστη, τυχερός θα είσαι αν δεν σε πετύχει στο μάτι, έτσι όπως το περιγράφεις".
Η ερώτησή μου δεν είναι αν λέει ψέμματα. Αυτό είναι πρόβλημα της κοπέλας και δικό του με την συνείδησή του.
Το ερώτημά μου είναι αν θεωρείται "βιασμός", χωρίς βία.
Η κοπέλα θα έκανε έρωτα μαζί του χωρίς προφυλακτικό; Οχι.

Objectify them for a change...


Τρίτο ερώτημα.
Πας σε μια δουλειά και ο συνάδελφος ή ο προιστάμενος σε συμπαθεί. Πολύ σύντομα βλέπεις οτι υπάρχει κάτι παραπάνω αλλα δεν ενδιαφέρεσαι. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει κάποια δύναμη επάνω σου (να σου κάνει τη ζωή δύσκολη οταν καταλάβει οτι δεν τον ενδιαφέρεις και τον πιάσει ο εγωισμός του), το προσπερνάς φαντάζομαι.
Τι γίνεται όμως οταν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει επίγνωση του τι σου κάνει;
Αν στο μυαλό του είναι μια συμπάθεια, μια καλοσύνη και δεν καταλαβαίνει οτι σε φέρνει σε δύσκολη θεση μερικές φορές, οτι εχεις παει εκεί για να δουλέψεις, και μόνο.
Οτι θες να κάνεις φιλίες, και ίσως να χρειάζεσαι αυτή τη δουλειά όσο τίποτα στον κόσμο.
Είναι δική σου δουλειά να του πεις πώς νιώθεις επειδή σου χαμογελάει; Μπορείς να τον καταστήσεις υπεύθυνο γιατί σου δείχνει συμπάθεια; Μπορείς να αντιδράσεις σε μια συμπεριφορά που είναι καλοσυνάτη αλλα που βλέπεις οτι θα υπάρξουν απαιτήσεις; Εστω και βουβές;
Πότε καταντάει παρενόχληση; Οταν αρχίζεις να νιώθεις άβολα;
Δεν είμαστε υπεύθυνες για τα συναισθήματά μας;
Πότε ρίχνεις ευθύνες;
Στο πρώτο παράδειγμα, ο επισκέπτης δεν συνειδητοποίησε ποτέ οτι η κοπέλα ένιωσε βιασμένη και χρησιμοποιημένη και οτι την ισωπέδωσε εσωτερικά. Γι αυτόν ήταν μια νορμάλ σεξουαλική εμπειρία δύο ενήλικων.
Ετσι και σε ένα εργασιακό περιβάλλον, πώς να καταλογίσεις και πόσες ευθύνες να καταλογίσεις σε έναν άνθρωπο που σου δείχνει συμπάθεια και δεν καταλαβαίνει οτι μερικές φορές θα εύχεσαι να ήσουν άντρας για να μην αντιμετωπίζεις σχόλια, εκτιμήσεις...και επιπτώσεις. Ούτε και διευκολύνσεις και προσλήψεις πιθανόν, θα έλεγαν καποιοι.
Μια γνωστή μου δεν έβρισκε ποτέ δουλειά μέχρι που έχασε 12 κιλά και από χοντρούλα έγινε "νορμάλ".

Ομως που είναι τα όρια, πώς οριοθετείς τον εαυτό σου ως εργαζόμενη, ερωμένη και κυρίως ως γυναίκα σε μια χώρα που σε Αντικειμενοποιεί, και σε γεμίζει ενοχές για τα ψεγάδια, την ηλικία αλλα ακόμα και τις σεξουαλικές, φιλικές και εργασιακές σου σχέσεις.



Πώς είναι να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2010;
Νιώθεις οτι ζεις σε έναν κόσμο συγχρονισμένο με την εποχή του ή ακόμα ζεις στην εποχή της γιαγιάς σου, αλλα με λίγο περισσότερη μόδα, λίγη περισσότερη φαινομενική ελευθερία;
Την γνώμη μου την βλέπεις στο γραπτό μου. Θά ήθελα να μας δούν ως άνθρωπους και μετά ως γυναίκες. Θα ήθελα να μην είμαστε "γυναικες-οδηγοί" (και να πάμε να πλύνουμε κανά πιάτο). Θα ήθελα να μην είμαστέ Μάνες με Μ κεφαλαίο, ένα Μ που ξορκίζει όποια σεξουαλική επιθυμία στα ταρταρα βασανισμένων μυαλών, αλλα Γονιός. Θα ήθελα να είμαι ΦΙΛη σου. Αληθινή.


Μπορείς να δεις πέρα από το αιδοίο μου; Πέρα από την επιθυμία σου;
Κι αν δεν μπορείς, μπορείς έστω να αναγνωρίσεις οτι ειναι δική σου αδυναμία και οτι εχω δικαιωμα να πω "οχι", χωρίς να με βιάσεις, χωρίς να με κοροιδέψεις, χωρίς να κάνεις αναφορά στον προιστάμενό μας (η να χαλάσεις την εργασία μου);



Γνώμες.

Tuesday, July 13, 2010

back in business

Ξαναγυρνάμε στα παλιά λημέρια μας, μετά από την αποτυχημένη προσπάθεια να κρατήσω μόνη μου μια ιστοσελίδα. Εδώ στο blogspot που ξέρω και να το χειρίζομαι και δεν παθαίνει ένα κατιτίς μόλις βάλω φωτογραφία.Πολύ σύντομα θα δείτε διάφορες ανανεώσεις, δώστε λίγη πίστωση χρόνου.