Η μεγαλύτερη απάτη

Η μεγαλύτερη απάτη

Τα βιβλία μου

God is everywhere |

My home birth by Nicole. |

So you think you can have sex? by Nicole | Make Your Own Book

Γονιδια...

Οκ, αυτή την ξέρουμε όλοι, και ειναι ισως το πιο φωτογραφημένο παιδί στον κόσμο.

Αυτό όμως το αγοράκι, περα από την εύλογη απορία γιατί εχει την μαλλούρα κάτω (η μαμα του έκανε ταμα), αναρωτιέστε ποιοι ειναι οι γονείς του;

Με διασημη μαμά, γιαγιά και μπαμπά, το κοριτσακι αυτό δεν θα μπορούσε παρα να ειναι ταλαντουχο και ομορφο (πήρε από τον Μπαμπά του, αν θέλετε την γνώμη μου)

Η μαμά κούκλα και ο μπαμπάς ροκάς.

Ιδιος και καλύτερος από τον πατέρα του. Θα κάψει καρδιές.

Οι απαντήσεις και η συνέχεια εδώ

Πώς ήταν στο σχολείο;

Πολλοι από μας νιώσαμε πιθανόν στο σχολείο ως τα ασχημόπαπα, οι περιθωριακοι που δεν θα έκαναν τιποτα. Η αντιθέτως ήμασταν σοβαροί, συνεσταλμένοι...Ποτε τελικά δεν ειναι αργα για να βγει το λουλουδι από μέσα σου (ή το gay icon). Απολαύστε 3 παραδειγματα διασημοτήτων στην παιδική τους ηλικία.

 Lady Gaga


Η συνεχεια εδώ

Σαν τα πρόβατα στο σφαγείο.

Ζωντας στην εξοχή, πρόσεξα τον καθημερινό αγώνα της ζωής, των εντόμων και των ζώων για εύρεση τροφής. Ξυπνάνε το πρωι και ξεκινούν να βρουν φαγητό. Αυτό ειναι. Τιποτ'αλλο. Φαγητό, νερό, προστασία. Ειτε ειναι μυρμήγκια, είτε ποντίκια, είτε κότες... όλα τα ζωντανά ξεκινούν να βρουν τροφή και παλεύουν, μοχθούν και δεν εχουν αλλες σκέψεις να τους τριβελίζουν το μυαλό, distractions. Εμείς, εχουμε χομπι, έχουμε πράγματα να κάνουμε γιατί μάθαμε από τοτε που γεννηθήκαμε, να παιρνουμε τροφή έτοιμη. Αν βρισκόμασταν τώρα στην φύση, θα μπορούσαμε να επιβιωσουμε; Μάλλον οχι.

Δεν ειναι τραγικό;
Δεν απογαλακτιζόμαστε ποτέ.
Περιμένουμε από το κράτος/ βιμηχανία/ ουατέβερ να μας ταίσει. Και εκεί ειναι και το παράδοξο. Τους πληρώνουμε για να ειμαστε σκλαβωμένοι. Καλλιεργούμε "χομπι", εθιζόμαστε σ'αυτά γιατί τωρα εχουμε χρόνο, αφού δεν πάμε για κυνήγι ή για σκάψιμο. Και η θηλειά σφίγγει και εχουμε όλο και λιγότερο χρόνο για τα χόμπι, όλο και λιγότερα χρήματα για τα απαραίτητα.
Είναι όμως απαραίτητα;
Η ετσι πιστεύουμε;

Μπορώ να ζήσω χωρίς ίντερνετ. Μπορώ να ζήσω χωρίς γλυκά, μπορώ να ζήσω χωρίς κρακεράκια. Μπορώ να ζήσω χωρίς πολλά πράγματα. Θα μου λείψουν στην αρχη θα πονέσω, θα τα κλάψω.  Ομως όλα στην ζωή ειναι αναλώσιμα.
Μας τρεφουν σάρκα γιατι μόνοι μας στην φύση, πώς θα σκοτώναμε λαγους κουνέλια και αρνια; Με τι νύχια; Με τι δοντια; Βαζουν αμμωνία στο κρεας να μην μυρίζει, γιατί ετσι θα τρωγαμε λίγο εως καθόλου. Μας τρεφουν αλάτι, λίπος, ζαχαρη και μας κρατούν δέσμιους από την μεγαλύτερη πρωτόγονη ανάγκη. Την πεινα. Την πείνα που εγινε λαιμαργία.


Ριζες, φρούτα, αυγά, εντομα, οι τροφές που ταιριάζουν στο πεπτικό μαςσυστημα, στην οδοντοστοιχία μας, στην ταχύτητά μας. Κανονικά, θα έπρεπε ο καθενας μας να μπορεί να επιβιώσει μόνος του. Ο,τι φάει. Και μην ακούσω για ασθένειες και αρωστιες διοτι μόνο τα ζώα σε αιχμαλωσία με δικές μας τροφές αρρωσταίνουν.
Μα εισαι σοβαρή, μου ειπε μια φίλη μου. Να ζουμε σαν τους γυμνους ζουλού; Πως θα προστατευτούμε; Πώς δεν θα αρρωστήσουμε; Πώς δεν θα....

..πεθάνουμε; Την έκοψα.
Θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς. Αργά η γρήγορα, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Αν η σημερινή κοινωνία σου δίνει την εντύπωση οτι δεν θα πεθάνεις, διοτι κρατά το μυαλό σου απασχολημένο είτε ευχαριστα ειτε δυσαρεστα, δεν παυει να ειναι ενα ψέμα. Θα πεθάνεις. Μπορεί και το επόμενο λεπτό. Και το να βγεις έξω να φας ειναι ενα ενστικτό που θρέφεται από αυτή την βεβαιότητα και την σκιά του θανάτου που παει χέρι με χερι με την ζωή. Εμείς όμως γυρίσαμε στο βυζί της Ματριξ μάνας μας, αποδυναμωθήκαμε, δώσαμε την ψυχή και την ελευθερία μας, ακούσαμε και το παραμυθάκι μας περί δικαιωμάτων και ησυχάσαμε. Τώρα όμως το γάλα ειναι λίγο, ξινίζει και το παραμυθάκι σκαει σαν φουσκα απογυμνώνοντας το πόσο τελικά ανήμπορους καταστήσαμε τους εαυτούς μας.

Ελευθερος είναι όποιος δεν χρειάζεται κανεναν να τον ταίζει, δικαιώματα εχει όποιος δεν δίνει τον εαυτό του ως γρανάζι μιας καλοδουλεμένης μηχανής. Ζωή ειναι να μπορείς να επιλέξεις ΠΩΣ θα ζήσεις. Σε πόλη ή σε βουνό, με κουρέλια ή ρουχα, τρογωντας από την γή ή από την μηχανή. Αλήθεια, ποια ειναι καλύτερη ποιότητα ζωής τελικά;...

Καθοριστική στιγμή

Νομίζω οτι ειναι πολύ εύκολο για μένα και για τον καθένα από μας να πιστευουμε ό,τι θέλουμε για τον εαυτό μας. Κακοί, ειναι οι άλλοι, εμείς ειμαστε καλοί. Και αν υποπέσουμε,ε, τα λαθη ειναι ανθρώπινα.
Ειναι σοκαρίστικό το πόσοι άνθρωποι ζουν πίσω από ενα ψευτικο προφιλ στην αληθινή ζωή τους.
Σχεδον όλοι μας αδυνατούμε να δούμε τον εαυτό μας με ειλικρίνεια. Γιατί πονάει, γιατί δεν ξέρουμε πώς, γιατί εχουμε κάνει τόσα που ειναι πιο εύκολο να λεμε ο,τι θέλουμε, να πιστεύουμε ό,τι θέλουμε και να απομακρύνουμε ή φιμώνουμε ό,τι σπάει το πέπλο της ανοησίας μας.
Γιατί αν λέμε ψεματα στο εαυτό μας, δεν μας αρεσουμε όπως είμαστε, και με το να παραμυθιαζόμαστε, εγγυομαστε στον εαυτό μας οτι δεν θα αλλάξουμε.
Αφού δεν υπάρχει ανάγκη...
Ομως αυτό δείχνει οτι ξέρουμε τι ειναι το σωστό και τι λάθος. Δειχνει επίσης οτι δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε τις ανάγκες μας και τα θέλω μας, καθώς και τα συναισθήματα και τις πραξεις μας.
Μπορεί να ζηλέψω την διπλανή μου για την τελεια δουλειά της, τον τέλειο γκομενό της.
Δεν ελέγχονται τα συναισθήματα.
Το να του την πέσω όμως με καθορίζει.
Το να τον αφήσω να μου την πέσει με καθορίζει.
Μπορεί να ζηλέψω το ρούχο της φίλης μου.
Το να της το κλέψω με καθορίζει.
Το να της το χαλάσω με καθορίζει.
Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας, μικρές ή μεγάλες που μας καθορίζουν, που δειχνουν από τι ειμαστε φτιαγμένοι, τι σόι άνθρωποι θέλουμε να είμαστε.
Δεν ξέρω για εσάς, αλλα εγώ προσπάθησα πολύ όλη μου την ζωή να ζήσω στα ιδανικά που μου ειχα βάλει. Και όταν απέτυχα, δεν το σκούπισα κάτω από το χαλί.
Το έβαλα κάτω, το χτυπησα το λιάνισα το ανέλυσα και αποδεχτηκα το τι έκανα.
Με έμαθα λίγο καλύτερα.

Δεν κάθισα να πνιγώ στις ενοχές, ειναι αχρηστο συναίσθημα όταν δεν ξέρεις πώς να εξιλεωθείς, και κυρίως στον εαυτό σου.
Και περιμένω την επόμενη στιγμή που θα με καθορίσει.
Οταν απλώσει ένας επαίτης το χερι του στον χασάπη και αυτός θα τον διώξει. Δεν χρειαζεται να του αγοράσεις κοτόπουλο όπως εκανα εγώ, απλά να μην γυρίσεις την πλάτη σου. Αλλά και να το κάνεις να δεις μέσα σου καθαρά γιατί το κάνεις. Γιατί δεν έχεις ή γιατί.... και εδώ βάλε ό,τι λογους ταίζεις την ψυχούλα σου για να κρύψεις οτι απλά, δεν θές.
Κοιταω την κάθε επόμενη στιγμή και σε καθε μικρή απόφαση οσο δύσκολη και να είναι, προσπαθώ να ειμαι ειλικρινης με τον εαυτό μου.
Γιατί αν δεν εχω τον εαυτό μου, δεν εχω τίποτα...