Γυναίκα, στην Ελλάδα, το 2010.

Κάποτε είχα γράψει ένα άρθρο για μια κοπέλα που λυπήθηκε έναν συναδελφό της- τύφλα στο μεθύσι- μετά από έξοδο που είχαν κάνει όλοι από την δουλειά, και τον άφησε να κοιμηθεί σπίτι της, αφού την είχε συνοδεύσει ως εκεί. Η έκπληξή της ήταν μεγάλη όταν βγήκε από το μεθύσι της για να ανακαλύψει οτι ο τύπος είχε μπει μέσα της, και το κατάλαβε την ώρα που εκείνος τελείωνε. Πριν προλάβει να καταλάβει τι της γίνεται, αυτός ντύθηκε, την καληνύχτισε όπως θα έκανε κάθε τύπος που κάνει σεξ μιας βραδιάς και εκείνη έμεινε να νιώθει χρησιμοποιημένη και αποπροσανατολισμένη.
Είχα θεσει τοτε το ερώτημα, αν ειναι βιασμός.
Ο τύπος δεν κατάλαβε ποτέ -μάλλον- τι της άφησε, τι συναισθήματα.
Προφανώς είδε οτι τον άφησε να μπει σπιτι της, και οτι το οτι ήταν κοιμισμένη (μισολιπόθυμη καλύτερα να έλεγα) ενα σήμα πράσινου φωτός. Μην περιμένουμε και πολλά από ανθρωπους με Χ νοημοσύνη.
Το θέμα ειναι όμως πως ένιωσε η κοπέλα. Ουδέποτε δεν ειχε πει το ναι, ουδέποτε δεν αντέδρασε θετικά. 'Ηταν σαν νεκρή και ξύπνησε απότομα για να δει οτι ο φιλοξενούμενός της, την χρησιμοποιησε σαν τουαλέτα, κι ας μην ήταν part of the deal.

Μια άλλη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι μιας κοπέλας που είπε στον σχετικά πρόσφατο συντροφό της, οτι δεν θέλει να κάνουν έρωτα χωρίς προφυλακτικό.
Εκείνος αφού μουρμούρισε λίγο, κατέβηκε στο περίπτερο και αγόρασε προφυλακτικά.
Στο τέλος της πράξης όμως αποδείχτηκε οτι δεν το φορούσε και αυτός ισχυρίστηκε οτι "επεσε". Δεν θα αναλύσω γιατί βάζω διαλυτικά, ξέρω οτι τα προφυλακτικά βγαίνουν. Οπως ξέρω οτι οταν βγαίνουν δεν εκσφενδονίζονται μαγικά στα 3 μέτρα μέσα στα 3 δευτερόλεπτα πριν την εκσπερμάτωση, ούτε φοράνε τον αόρατο μανδύα. "Του πούστη, τυχερός θα είσαι αν δεν σε πετύχει στο μάτι, έτσι όπως το περιγράφεις".
Η ερώτησή μου δεν είναι αν λέει ψέμματα. Αυτό είναι πρόβλημα της κοπέλας και δικό του με την συνείδησή του.
Το ερώτημά μου είναι αν θεωρείται "βιασμός", χωρίς βία.
Η κοπέλα θα έκανε έρωτα μαζί του χωρίς προφυλακτικό; Οχι.

Objectify them for a change...


Τρίτο ερώτημα.
Πας σε μια δουλειά και ο συνάδελφος ή ο προιστάμενος σε συμπαθεί. Πολύ σύντομα βλέπεις οτι υπάρχει κάτι παραπάνω αλλα δεν ενδιαφέρεσαι. Αν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει κάποια δύναμη επάνω σου (να σου κάνει τη ζωή δύσκολη οταν καταλάβει οτι δεν τον ενδιαφέρεις και τον πιάσει ο εγωισμός του), το προσπερνάς φαντάζομαι.
Τι γίνεται όμως οταν ο άνθρωπος αυτός δεν έχει επίγνωση του τι σου κάνει;
Αν στο μυαλό του είναι μια συμπάθεια, μια καλοσύνη και δεν καταλαβαίνει οτι σε φέρνει σε δύσκολη θεση μερικές φορές, οτι εχεις παει εκεί για να δουλέψεις, και μόνο.
Οτι θες να κάνεις φιλίες, και ίσως να χρειάζεσαι αυτή τη δουλειά όσο τίποτα στον κόσμο.
Είναι δική σου δουλειά να του πεις πώς νιώθεις επειδή σου χαμογελάει; Μπορείς να τον καταστήσεις υπεύθυνο γιατί σου δείχνει συμπάθεια; Μπορείς να αντιδράσεις σε μια συμπεριφορά που είναι καλοσυνάτη αλλα που βλέπεις οτι θα υπάρξουν απαιτήσεις; Εστω και βουβές;
Πότε καταντάει παρενόχληση; Οταν αρχίζεις να νιώθεις άβολα;
Δεν είμαστε υπεύθυνες για τα συναισθήματά μας;
Πότε ρίχνεις ευθύνες;
Στο πρώτο παράδειγμα, ο επισκέπτης δεν συνειδητοποίησε ποτέ οτι η κοπέλα ένιωσε βιασμένη και χρησιμοποιημένη και οτι την ισωπέδωσε εσωτερικά. Γι αυτόν ήταν μια νορμάλ σεξουαλική εμπειρία δύο ενήλικων.
Ετσι και σε ένα εργασιακό περιβάλλον, πώς να καταλογίσεις και πόσες ευθύνες να καταλογίσεις σε έναν άνθρωπο που σου δείχνει συμπάθεια και δεν καταλαβαίνει οτι μερικές φορές θα εύχεσαι να ήσουν άντρας για να μην αντιμετωπίζεις σχόλια, εκτιμήσεις...και επιπτώσεις. Ούτε και διευκολύνσεις και προσλήψεις πιθανόν, θα έλεγαν καποιοι.
Μια γνωστή μου δεν έβρισκε ποτέ δουλειά μέχρι που έχασε 12 κιλά και από χοντρούλα έγινε "νορμάλ".

Ομως που είναι τα όρια, πώς οριοθετείς τον εαυτό σου ως εργαζόμενη, ερωμένη και κυρίως ως γυναίκα σε μια χώρα που σε Αντικειμενοποιεί, και σε γεμίζει ενοχές για τα ψεγάδια, την ηλικία αλλα ακόμα και τις σεξουαλικές, φιλικές και εργασιακές σου σχέσεις.



Πώς είναι να είσαι γυναίκα στην Ελλάδα του 2010;
Νιώθεις οτι ζεις σε έναν κόσμο συγχρονισμένο με την εποχή του ή ακόμα ζεις στην εποχή της γιαγιάς σου, αλλα με λίγο περισσότερη μόδα, λίγη περισσότερη φαινομενική ελευθερία;
Την γνώμη μου την βλέπεις στο γραπτό μου. Θά ήθελα να μας δούν ως άνθρωπους και μετά ως γυναίκες. Θα ήθελα να μην είμαστε "γυναικες-οδηγοί" (και να πάμε να πλύνουμε κανά πιάτο). Θα ήθελα να μην είμαστέ Μάνες με Μ κεφαλαίο, ένα Μ που ξορκίζει όποια σεξουαλική επιθυμία στα ταρταρα βασανισμένων μυαλών, αλλα Γονιός. Θα ήθελα να είμαι ΦΙΛη σου. Αληθινή.


Μπορείς να δεις πέρα από το αιδοίο μου; Πέρα από την επιθυμία σου;
Κι αν δεν μπορείς, μπορείς έστω να αναγνωρίσεις οτι ειναι δική σου αδυναμία και οτι εχω δικαιωμα να πω "οχι", χωρίς να με βιάσεις, χωρίς να με κοροιδέψεις, χωρίς να κάνεις αναφορά στον προιστάμενό μας (η να χαλάσεις την εργασία μου);



Γνώμες.