Σαν τα πρόβατα στο σφαγείο.

Ζωντας στην εξοχή, πρόσεξα τον καθημερινό αγώνα της ζωής, των εντόμων και των ζώων για εύρεση τροφής. Ξυπνάνε το πρωι και ξεκινούν να βρουν φαγητό. Αυτό ειναι. Τιποτ'αλλο. Φαγητό, νερό, προστασία. Ειτε ειναι μυρμήγκια, είτε ποντίκια, είτε κότες... όλα τα ζωντανά ξεκινούν να βρουν τροφή και παλεύουν, μοχθούν και δεν εχουν αλλες σκέψεις να τους τριβελίζουν το μυαλό, distractions. Εμείς, εχουμε χομπι, έχουμε πράγματα να κάνουμε γιατί μάθαμε από τοτε που γεννηθήκαμε, να παιρνουμε τροφή έτοιμη. Αν βρισκόμασταν τώρα στην φύση, θα μπορούσαμε να επιβιωσουμε; Μάλλον οχι.

Δεν ειναι τραγικό;
Δεν απογαλακτιζόμαστε ποτέ.
Περιμένουμε από το κράτος/ βιμηχανία/ ουατέβερ να μας ταίσει. Και εκεί ειναι και το παράδοξο. Τους πληρώνουμε για να ειμαστε σκλαβωμένοι. Καλλιεργούμε "χομπι", εθιζόμαστε σ'αυτά γιατί τωρα εχουμε χρόνο, αφού δεν πάμε για κυνήγι ή για σκάψιμο. Και η θηλειά σφίγγει και εχουμε όλο και λιγότερο χρόνο για τα χόμπι, όλο και λιγότερα χρήματα για τα απαραίτητα.
Είναι όμως απαραίτητα;
Η ετσι πιστεύουμε;

Μπορώ να ζήσω χωρίς ίντερνετ. Μπορώ να ζήσω χωρίς γλυκά, μπορώ να ζήσω χωρίς κρακεράκια. Μπορώ να ζήσω χωρίς πολλά πράγματα. Θα μου λείψουν στην αρχη θα πονέσω, θα τα κλάψω.  Ομως όλα στην ζωή ειναι αναλώσιμα.
Μας τρεφουν σάρκα γιατι μόνοι μας στην φύση, πώς θα σκοτώναμε λαγους κουνέλια και αρνια; Με τι νύχια; Με τι δοντια; Βαζουν αμμωνία στο κρεας να μην μυρίζει, γιατί ετσι θα τρωγαμε λίγο εως καθόλου. Μας τρεφουν αλάτι, λίπος, ζαχαρη και μας κρατούν δέσμιους από την μεγαλύτερη πρωτόγονη ανάγκη. Την πεινα. Την πείνα που εγινε λαιμαργία.


Ριζες, φρούτα, αυγά, εντομα, οι τροφές που ταιριάζουν στο πεπτικό μαςσυστημα, στην οδοντοστοιχία μας, στην ταχύτητά μας. Κανονικά, θα έπρεπε ο καθενας μας να μπορεί να επιβιώσει μόνος του. Ο,τι φάει. Και μην ακούσω για ασθένειες και αρωστιες διοτι μόνο τα ζώα σε αιχμαλωσία με δικές μας τροφές αρρωσταίνουν.
Μα εισαι σοβαρή, μου ειπε μια φίλη μου. Να ζουμε σαν τους γυμνους ζουλού; Πως θα προστατευτούμε; Πώς δεν θα αρρωστήσουμε; Πώς δεν θα....

..πεθάνουμε; Την έκοψα.
Θα πεθάνουμε έτσι κι αλλιώς. Αργά η γρήγορα, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Αν η σημερινή κοινωνία σου δίνει την εντύπωση οτι δεν θα πεθάνεις, διοτι κρατά το μυαλό σου απασχολημένο είτε ευχαριστα ειτε δυσαρεστα, δεν παυει να ειναι ενα ψέμα. Θα πεθάνεις. Μπορεί και το επόμενο λεπτό. Και το να βγεις έξω να φας ειναι ενα ενστικτό που θρέφεται από αυτή την βεβαιότητα και την σκιά του θανάτου που παει χέρι με χερι με την ζωή. Εμείς όμως γυρίσαμε στο βυζί της Ματριξ μάνας μας, αποδυναμωθήκαμε, δώσαμε την ψυχή και την ελευθερία μας, ακούσαμε και το παραμυθάκι μας περί δικαιωμάτων και ησυχάσαμε. Τώρα όμως το γάλα ειναι λίγο, ξινίζει και το παραμυθάκι σκαει σαν φουσκα απογυμνώνοντας το πόσο τελικά ανήμπορους καταστήσαμε τους εαυτούς μας.

Ελευθερος είναι όποιος δεν χρειάζεται κανεναν να τον ταίζει, δικαιώματα εχει όποιος δεν δίνει τον εαυτό του ως γρανάζι μιας καλοδουλεμένης μηχανής. Ζωή ειναι να μπορείς να επιλέξεις ΠΩΣ θα ζήσεις. Σε πόλη ή σε βουνό, με κουρέλια ή ρουχα, τρογωντας από την γή ή από την μηχανή. Αλήθεια, ποια ειναι καλύτερη ποιότητα ζωής τελικά;...